Deel 9a: Een subjectief verhaal van Frits

Het is vreselijk! Het moet iedereen afgeraden worden! Ga niet naar de Caribean!

Het is tijd voor een objectief beeld van wat Caroline en Vernon doen overkomen als een superzware reis. Daarom reisden we op 2 maart 2003 naar St. Maarten om als een soort mistery guests aan boord het leven van een Zeebra mee te maken.

Met witte winterwangen en slaapgebrek is het moeilijk Caroline en Vernon in de menigte op het vliegveld van St Maarten te vinden. Met veel te veel schone T-shirts monsteren we aan op de Zeebra, of liever gezegd op de dinghy. In een moedige bui heeft Caroline blijkbaar aangeboden altijd te roeien. Supermooie avond bij lekker zomerse avondtemperatuur en drankje zitten we nog in de kuip. De volgende ochtend ontwaken we in de baai van Simpson Bay. Mooie huizen tegen de helling van de bergen. Vandaag zeilen we naar Marigot, Frans gedeelte. Franse volkslied uit mijn mond kan weinig waardering genieten. Zeebra moet het tijdens onze aanwezigheid doen zonder de automatische piloot, dan lijkt het nog wat ambachtelijker. In Marigot ligt de Playstation 2, supercat die ook aan de Heineken mee gaat doen. De haven is niet toegankelijk, maar ja, hout is fout.

Dag 2 hoef ik niet hard te werken. Tijdens een zeeziekte overval ff lekker tot rust komen. Vanuit de schaduw van de gekantelde dinghy spotten wij naakte Duitse vogelspotters en een kudde ritueel modder smerende Centerparcs figuren en we besluiten het eiland te kopen.

St Barth is gaaf. We belanden in het carnaval. Dansen met de locals. Zuipen ons lens in de fruitpunch. Vernon wil vrienden maken met de havenmeester. Volgt een mathematische discussie over binnen of buiten de denkbare boeilijn. Hier noemen ze het integratie. Vernon en Caroline zijn gewoon al te lang weg.

De feesten van Heineken zijn ook ronduit een kwelling. Ok jewint net op het juiste moment een Mao Jim zonnebril, zojuist nog gedragen door een paar modemodellen waar iedere gezonde jongen wel snorkelles van wil hebben. De ene weddenschap volgt op de ander en Caroline en Winnifred jagen achter de Heineken girls aan (nee, niet omgekeerd). Swingen tot diep in de nacht. De watertaxi missen en midden in de nacht Caroline zoeken “ze ligt vast in zo’n witte boot met een mast erop”.

Oh ja, de wedstrijd. Vernon in zijn element en steeds fanatieker. We “zieken” een tweemaster en ik leer dat als je je middenvinger opsteekt de ander voorlangs mag. Ik vraag me serieus af of normaal communiceren straks nog wel kan. We worden derde en om dat te vieren gaan we een uur in de rij staan voor een paar spare-ribs. We voorkomen nog net dat Vernon de kok zelf op het rooster legt.

Het water is nog steeds van een onfrisse temperatuur en weer geen zin in zwemmen. Je snapt niet dat je niet nog dikker wordt met zo’n leefpatroon. Uiteindelijk op een houtje bijten want ook de plaatselijke loterij winnen we niet.

Na ons vertrek monteren Caroline en Vernon weer de automatische piloot (“je zou eens moe kunnen worden ….”), de dekdouche, de AGI en vele ander hulpmiddeltjes. Zeebra is in goede staat.

In ieder geval hebben we een goede mop gehoord (sommigen kenden ‘m al).

Hoor ik daar iemand “Pizza” roepen? Doei!!